Het vrouwenkwartet uit Barcelona -de naam betekent zoveel als “de kruimeltjes”- viert dezer dagen zijn vijftienjarig bestaan en is, na enkele personeelswissels, zopas begonnen aan een behoorlijk omvangrijke wereldtournee, naar aanleiding van deze -u begrijpt de titel- vierde plaat van hen. Ze zijn met vier en ze maken hun vierde plaat, die dus niet toepasselijker dan “Cuatro” getiteld kan worden. De vier dames, zangeres Bego Salazar, gitaristen Alicia Grillo en Marta Robles -ook oprichtster van de band- en violiste Roser Loscos hebben dus eigenlijk een heel nieuwe groep op poten gezet en deze nieuwe, vierde plaat is tegelijk een blik achterom en de voorstelling van “Las Migas 2.0”.

Voor zover ik kon nagaan, zijn acht van de tien tracks herwerkingen van songs uit de vorige drie CD’s en zijn daar drie nieuwe nummers aan toegevoegd. Zo gaat dat in het leven: alles evolueert en het is eigen aan muziek dat ze, eens ze er stààt, vatbaar is voor bewerking en hertaling. Dat is precies wat Las Migas hier doen: ze tonen respect voor het werk van diegenen die hen voorgingen, precies door die songs opnieuw op te nemen, maar tegelijk geven ze die songs ook een nieuw uitzicht mee en geven ze daarmee het begin van een nieuwe periode aan. Er is nog wel flamenco in de songs van Las Migas, maar de horizon lijkt zich vandaag veel verder uit te strekken en ook al sporen van jazz, folk en zelfs her en der enige klassieke muziek te herbergen. Dat maakt van deze plaat een speelse, vlot beluisterbare verzameling liedjes, die perfect passen bij de ultra-zomerse temperaturen die hier heersen, wanneer ik deze regels uittik.

“Tangos de la Repompa”, “La Tarara”, “Perdona Me Luna”, “Con Toda Palabra” (van de grote Lhasa geleend) “Soñé”, “Vente Conmigo”, en “Con Lo Bien Que Yo Estaba Sola” waren me bekend en klinken in deze nieuwe versies net zo aantrekkelijk als in mijn herinnering. De nieuwkomers, “Allí te Esperare” en “La Maleta” werden (mee) gemaakt door bevriende muzikanten: het eerste werd geschreven door Miguel Angel Marquez, van de groep Los Antílopes, het tweede werd mee geschreven door Juan Rubio, alias “El Manin”, de percussionist van El Kanka. Die vaststelling lijkt mij belangrijk: wie de Barcelona-scene een beetje volgt, weet dat die club erg goed aan elkaar hangt. Daar deel van mogen uitmaken, is de erkenning bij uitstek en dus kun je ni volop zeggen dat de andere clubleden Las Migas in de armen gesloten hebben, net zoals ook La Banda del Panda dat recent deed.

Ik denk dat met deze vierde plaat de echt grote vaart van Las Migas pas echt gaat beginnen: de songs zijn er, de nieuwkomers blijken in korte tijd helemaal hun plekje gevonden te hebben en vooral: de goesting lijkt aanwezig om er deze keer voluit voor te gaan. Wat mij betreft, zijn ze zeer welkom, want ze maakten ook van deze plaat een heel fijne luisterervaring, waar ik nochtans graag eens de visuele kant van te zien wil krijgen.

(Dani Heyvaert)